Who knows.

Onderwerp: Who knows. za maa 03, 2012 10:23 am

Bladeren ruisden door de wind. De wind rukte aan de dode bladeren die nog hardnekkig vastzaten aan de takken van de bomen. De wind plukte een blad en smeet die op de grond na een lange reis door de wind te hebben afgelegd. Strohalmen bewogen heftig naar opzij. Naar links en naar rechts. De halmen knakten bij de rukkende wind. Een twijgje werd door tweeën gespietst, de uiteinden van de twijg plantten zich in de grond.
De grond was bezaaid met de strohalmen, takken en bladeren. De sneeuw was weggeschopt door de vele voorbijgangers.

Naast het wilde waaien van de wind werd er gestampt op de grond. Hoeven raakten de grond stampend en kwamen door beweging van zijn knieën overdreven omhoog. (inspilied (alleen begin eigenlijk denk ik) https://www.youtube.com/watch?v=bLMShzpbgTY ) Een dreigende hinnik vulde het gebied, wit in de blauwe ogen was duidelijk waardoor zijn ijzig gevormde ogen nog kouder leken. Een groene/ijsblauwe vlek vulde zijn pupil waardoor hij glazig keek. Zijn staar was beangstigend en intimiderend voor sommigen.

De punten van zijn lange oren wezen naar achteren, diep verstopt in een zijdezachte manenbos. Zacht vielen de sneeuwwitte manen tegen zijn dikke vacht aan op zijn hals. De lange winterharen lieten hem eruitzien als een dikke teddybeer. Dat alles waren de gevolgen van de winter. Het was zwak uitgebracht als hij zei dat hij de winter niet uit kon staan, dat als de winter zou leven als paardenpersoon hij persoonlijk zijn kop af rukte maar eerst stuk voor stuk een happen nam van zijn ziel, hem opvrat en ervan genoot. Dat zou hij zonder aarzelen doen als hij de kans kon krijgen. Maar nu kon dat niet, de winter bestond niet als enkele gedaante.

Zodra zijn lange baardharen de boom aanraakten en bogen zodat de haren diep zijn huidplooi in werd geduwd trok hij zijn neus terug en paste zijn pad aan. Nog altijd was zijn snelheid verbazingwekkend. Het tempo lag hoog, vooral voor een paard dat staar had. Het enige wat hij zag waren wazige vlekken. Zijn pupil was vertroebeld leek het wel, gevuld met afval en troep. Dat was niet zo. Nee.
‘Urgh’ ontsnapte uit zijn keel. De scherpe contouren van de winter deed pijn aan zijn ogen, gevolg van zijn ziekte.

De felle omtrekken van de lucht liet het toe dat hoofdpijn zijn lichaam overnam. Zijn gejaagde tempo werd langzaam langzamer. Langzamer, niet rustiger. Nog altijd stampten zijn brede hoeven in de grond. Hij maakte daarom ook enorm veel kabaal, iets wat hem niet deerde, zijn robuuste lichaam was voorbestemd om zo te stampen. Lange sokken bedekten zijn dikke, lange poten. Zijn grijze muil was breed gebouwd, met twee grote neusgaten die meestal wijd open waren gesperd. Net als nu. Zijn achterhand was gespierd, evenals zijn nek en buik. Hij kromde zijn hals fier, keek uit zijn ogen, zag niets meer dan wazige contouren en helderfelle vlekken. Het deed pijn aan zijn ogen, liet zijn ziel branden waardoor hij nog sterker de aanwezigheid voelde van zijn vader. De vader. Alle slechte paarden vreesde de naam. De oppermachtige naam. Of namen. Er waren meerdere namen. De Duivel, Satan, God, Oppermachtige of Hij. Maar de witte hengst had liever Vader. Schepper van hem, Sesperado. Betekenis; Niets of niemand ontzien.

Zijn tempo was al zo verminderd dat hij sterk draafde. De vetlokken van de lomp gebouwde hengst waren beplakt met het goedje dat sneeuw heette. De ergernis spatte van zijn gezichtsuitdrukking af. ‘Argh!’ Hij stopte met één enkele beweging, liet de grond trillen en bracht zijn neus naar beneden. Met zijn tanden tastte hij naar zijn vetlokken en de brokken ijs. Een voor een haalde hij ze van zijn benen af. Zo goed als maar kon ook bij zijn achterbenen.

Dat hij lomp gebouwd was wou niet zeggen dat hij eruit zag als een trekpaard dat alleen maar werkte. Hij had elegance in zijn houding. Zijn spieren rolden onder zijn dunne huid. Ookal had hij een brede muil, zijn gezicht was in verhouding rond en breekbaar. Tenger. Zijn fijn gebouwde oren lagen zoals vaak diep in zijn nek. Sesperado was niet het type paard dat alleen maar lomp en zwaar kon draven, nee echt niet. Als hij rustig galoppeerde danste hij over de velden, lichtvoetig had hij af en toe het gevoel dat hij zweefde.

Een snuivend geluid. Gevolgd door een luide bries. Door de aangekomen sneeuwval drong de kou zijn neusgaten binnen. Hij weerde het af. De sneeuw was al akelig genoeg, om zijn neus dan nog kou te laten lijden was onnodig en onnozel.

‘I’ve got no mercy for the soldiers, no mercy for no king.’ De klanken verlieten tenger zijn mond. De woorden waren honingzoet, zuiver en helder. Toch was er laag brommends in zijn stem. Als je goed luisterde was het dreigend, onheilspellend. ‘No mercy for no king.’ Herhaalde hij nadrukkelijk, de duistere, sinistere klanken namen nadrukkelijk zijn zoete stem over. Opdringerig. Misschien. Bang. Bang dat de boodschap niet duidelijk zou zijn.

Dan plots uit het niets opende hij zijn luchtwegen, nam een hap adem en liet zijn stembanden op zijn allerhardst functioneren. Een schrille, duistere, angstaanjagende hinnik verliet zijn keel. Krachtig, lang, ademloos. Zo zwart als de hel. En het had een pakketje bij zich. Voor degene die zich machtig prees. De ene die in dit verdomde land een kudde had. Zolang hij vrijwel afhankelijk was van dit land, in iedergeval tot de zomer had hij een plek nodig waar geen paarden kwamen die een stempel op zich hadden gedrukt. Of nee, juist geen stempel. Die zich vrij prezen, of juist uiteen waren gerukt door beide machten, de Vader sterk aan de bovenhand, winnend nu Sesperado was aangekomen in dit vervloekte land met alleen maar verdomde goedzakjes.

‘Well Shaitan. We finally meet. I’m so excited.’ De laatste zin was duister uitgesproken, tegelijkertijd honinggoud. Vleiend. ‘Maybe surprised that I called ya? Well I’m Sesperado, do anything what you want with my name. But I have a question for ya. Do you understand me?’

Een grom werd onderdrukt. Het beeld van de hengst was vaag, donkerbruine vlekken, troebel als wat. Het was misschien een verassing dat deze witte hengst niet normaal de taal van dit land sprak maar zojuist Engels. De verdomde taal die niet iedereen sprak. Het was de vraag of de hengst die zich “leider” noemde hem ook kon verstaan. Zijn ijsblauwe ogen staarden strak voor zich uit, zonder enig doel. Wie weet. Wie weet was deze hengst ook wel gezegend met de kracht van Vader.

Shaitan ;3

1080 woorden.